Pyesni një servil /Si është fakulteti juaj?
Përgjigja e tij do të jetë :”Jo për tu mburrur ,por mund të them që është një nga fakultetet më të mira dhe ka një staf pedagogjik mjaft të përgatitur dhe ndihem i motivuar të vi këtu çdo ditë.”
Nuk duhet makina e së vërtetës ,për të kuptuar që këtu diçka nuk shkon.
Pyesni një realist/Si është fakulteti juaj?
Para se të flasë ai do të shprehë pasiguri me gjuhën e tij të trupit,do fillojë të kollitet,të shfryhet ,e të prekë fytyrën e tij ,duke reflektuar tension.Ai mendon:”A duhet ti them gjërat ashtu siç i mendoj?Ndoshta si gjithmonë do më keqkuptojnë.A jam i gatshëm për të marrë pasojat?
Epo dikush duhet ta bëj..Dhe Ai flet:”Fakulteti im është…phuuuu..Shfryhet sërish.
I bëjnë një pyetje më specifike.Çfarë të acaron më së shumti pasi shfaqesh i rebeluar ndaj sistemit arsimor në tërësi?(Atij i pëlqen kjo pyetje dhe e mendon atë si rrënjë të të gjitha problemeve)
Për sa i përket sistemit arsimor në tërësi ,asnjëherë nuk më ka pëlqyer, pasi fshihet nën petkun e mendimit kritik ,duke vlerësuar memorien e njeriut, për materiale që as ai vetë nuk e di ,se për çfarë i duhen.Presioni i notave është i madh.Studentët/Nxënësit binden se notat reflektojnë vlerat e tyre.Nuk është dikush që tju thotë se ti vlen më shumë se kaq.Të gjithë janë të aftë në diçka pasi ky diversitet e vë botën në lëvizje.Por ata nuk e besojnë pasi shoqëria i ka mësuar të krahasohen.Ata krahasohen me të tjerët ,mendojnë se dështimi i dikujt tjetër është suksesi i tyre.Ata duhen të dalin nga kjo gjendje pertacie.Ajo që po i shkatërron ata është përtesa ,që kanë për të menduar me mendjen e tyre.Ata ia lënë të tjerëve këtë privilegj duke ngulitur thellë në mendjen e tyre standartet e të tjerëve(Shoqërisë/Familjes)dhe duke besuar në limitet që të tjerët i kanë vendosur.Ata nuk duan thjesht një fjalim për ti treguar që nuk janë vetëm.Ata nuk duan thjesht një person që ti kuptojë .Ata duan që të tjerët ti pranojnë,ata duan që shoqëria njerëzore ti pëlqej,por ata harrojnë se çfarë duan në brendësi të tyre.Ata harrojnë që diçka që i bën të tjerët të lumtur ata mund ti bëj të ndihen të zbrazët.Por kjo zbrazëti është zgjidhja që ata kërkojnë.Ata duhen ta studiojnë këtë zbrazëti që ndiejnë dhe të gjejnë mënyra për ta plotësuar.Ajo zbrazëti duhet të mbushet me vlerat e tyre,me energjinë që ata kanë ,ajo zbrazëti nuk duhet ti çoj drejt së keqes.Ata duhet të ndjekin atë që i bën të ndihen të gjallë,që i bën ta duanë jetën dhe që i bën të ndihen të plotësuar sado e parealizueshme të duket.*Syno hënën edhe nëse nuk e arrin sërish do jesh midis yjeve*-Les Brown
Për sa i përket fakultetit janë shumë gjëra,që nëse i them në mënyrë të drejtpërdrejtë do më quajnë budalla,e nëse i them me lakonizëm do më quajnë frikacak.Por mendimi i të tjerëve nuk më përkufizon mua.Mund të them se disa njerëz/Pedagogë nuk besojnë se njerëzit janë të ndryshëm dhe fillojnë ti kategorizojnë ata, sikur të jenë dosje për tu gjetur më lehtë.Kjo gjë më sjell neveri!
Ata mendojnë se një student i cili nuk flet është i papërgatitur.
Ata mendojnë se një student i cili ulet në fund është thjesht zhurmë.
Ata mendojnë se janë notat dhe pluset motivim për studentët.
Ata e mendojnë veten superior pasi kanë stafin e servilëve pranë.Ata mendojnë se respektohen pasi studentët i vlerësojnë.Ata përpiqen ta bindin veten se nuk respektohen vetëm nga presioni psikologjik që ushtrojnë ndaj shumicës por ata e dinë të vërtetën e kjo gjë i pëlqen.Ata përpiqen të ndryshojnë fokusin ,duke i bërë studentët të thonë atë çka ata duan të dëgjojnë.
Nuk dua të lë pa përmendur dhe “komedianët” të cilët jeta nuk i trajtoj ashtu siç ata donin.Ngushëllimet e mia më të sinqerta për pritshmëritë e vdekura por jeta është e gjatë prandaj kursejini arrogancën dhe batutat se do të keni plot raste për ta kamufluar realitetin.😉
Po si mund të harrojmë “inspiruesit” e dashuruar me dijen,që hynë në klasë “sikur një fëmijë i vogël që zvarritet”.
Kërkojnë që studentët ta duan lëndën e tyre dhe të shfaqin interes për atë çka ata shpjegojnë.Por ata harrojnë që fjalët:”Një ditë tjetër me këta horra,të bëj sikur po e dëgjoj,pse nuk po ikën fare ora dhe nuk më intereson fare” i lexohen në sy.
Këtyre i them unë inspirues ,që të inspirojnë për të jetuar në të tjera galaksi.
